Back to analog
Στα αυγουστιάτικα new year’s resolutions και με νέο κινητό με και-γαμώ-τα resolutions, η απόφαση ελήφθη: όχι Facebook app σε αυτό το κινητό. Στο Facebook θα μπαίνω μόνο από τον Η/Υ μου, από desktop, όπως λέμε ελληνικά, τύπου ώρες γραφείου. Τέρμα ο εθισμός, το ατελείωτο ανούσιο σκρολάρισμα που μόνο κακό κάνει, δηλητηριάζει την επικοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις -επιβεβαίωση, αποδοχή, likes, με είδαν, τους άρεσα, την είδε, έκανε like; Το σκεπτόμουν να μπω σήμερα το πρωί, αλλά τελικά, είπα «όχι», και καλύτερα που δεν.
«Μα είναι δυνατόν, τα social media είναι η δουλειά σου, και θα κάνεις τέτοιο πράγμα»; Well, είναι ακριβώς οι socialmediaδες που πρέπει να τηρούμε πολύ αυστηρά όρια, όπως και οι δημοσιογράφοι, βεβαίως βεβαίως, αλλά και ο «λαός», όλοι μας, δηλαδή. Για την ψυχική μας υγεία, πρώτα απ’όλα. Τα βασικά για τη δουλειά γίνονται μια χαρά μέσω email και με ελάχιστο Messenger. Ούτως ή άλλως, η τάση επιστροφής είναι το newsletter πλέον, απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από το social media marketing.
Επίσης, υπάρχει κάτι που το λένε τηλέφωνο. Διάβαζα τις προάλλες ότι ολοένα και περισσότεροι στρέφονται προς τα dumb phones, δηλαδή τα κλασικά τηλέφωνα όπως τα αείμνηστα αλλοτινά Nokia, χωρίς πολλές λειτουργίες, πέραν από την κλασική: του τηλεφώνου. Φθάνει με τον Αλγόριθμο. Είναι ο Σατανάς.
Τηλέφωνο, αυτή η μαγική συσκευή, την οποία πρέπει να ξαναμάθουμε πώς να χρησιμοποιούμε, πώς να είμαστε σαφείς προφορικά, συνοπτικοί, συγκεντρωμένοι, πώς να θυμόμαστε τί θέλουμε να πούμε, πώς να απομνημονεύουμε, π.χ. την υπόθεση ενός έργου αντί να κοτσάρουμε ένα link, πώς να αποδεσμευθούμε από την προσμονή της ψηφιακής μας αποδοχής -κοινοποιήσεις, likes, instant gratification, ντοπαμίνη, κορτιζόλη, αυχενικό, πανδημία, και δε συμμαζεύεται.
Έχω αγοράσει τη νέα συσκευή σχεδόν δύο μήνες και μόλις χθες την εγκαινίασα. Μου δημιουργούσε τόσο άγχος το πώς δε θα με κλειδώσει απέξω από τα FB και τα mail accounts όλη αυτή η τεχνήεσσα περιπλοκότητα, που τόσο μου έσφιγγε το στομάχι κόμπο ναυτικό, που χθες τελικά, είπα «iSihtir, θα του μεταφέρω τα λιγότερα δυνατά εδώ μέσα από την μέχρι τώρα συσκευή». Ούτε Smart Switch (σου μεταφέρει τα accounts πακέτο με κωδικούς), ούτε κολοκύθια, ούτε τίποτα. Συνέβη και κάτι με το Viber και είπα «ε, εντάξει, ok, αυτό ήταν». Κάτι έκανα ή δεν έκανα, κάτι έκαναν κι εκείνοι, και χάθηκε το history των συνομιλιών και από το app και από το desktop. Σπουδαία τα λάχανα. Καλύτερα. Τί το χρειαζόμαστε όλο αυτό το transcript της ζωής; Δεν το χρειαζόμαστε. Νομίζουμε ότι το χρειαζόμαστε. Μια ψευδαίσθηση είναι.
Πρέπει να κάνουμε χώρο. Εκκαθάριση κάθε εβδομάδα, για να μην πω κάθε μέρα. Δε χρειαζόμαστε τόσες φωτογραφίες, τόσα Τerra μνήμης, νέφος, cloud, κολοκύθια, και κάτι συμβαίνει και διαρρέουν, γιατί τυχόν να δουν τη ζωή σου; Χρειάζεται να πετάμε τα περιττά. Όπως παλιά, τραβούσαμε φωτογραφίες με φειδώ, γιατί το φιλμ είχε μόνο 12 ή μόνο 24 ή μόνο 36 πόζες. Μια χαρά έβγαιναν. Θα του περάσω τραγούδια όπου να’ναι, ούτε Spotify, ούτε gratify, ούτε mystify, ούτε τίποτα. Δε θέλω για ό,τι κάνω, να πρέπει οπωσδήποτε να είμαι συνδεδεμένη στο Internet.